Soms zit ik zo vast in mijn eigen karrenspoor - Aleid Bouten

Bang om te falen doe ik dingen die bekend zijn. Een marginaal succes en soms magere voldoening.
Afgelopen weken dook ik in het zwembad. Zwemmen is niet mijn ding. Maar ik moest iets aan mijn conditie doen, vond ik.
De eerste keer in het binnenbad was ik in soort blinde paniek baantjes aan te trekken. Hoofdje strak boven de water spiegel. Ik haalde dobberende dames in die kans zagen om de laatste roddels ter water uit te wisselen.
Geïrriteerd ploegde ik verder. Terwijl mijn vriendin met souplesse 100 baantjes trok. De volgende dag werd ik wakker met een vreselijk kramp in mijn nek. Mijn armen kon ik amper omhoog krijgen. Het voelde als een stalen plaat in mijn rug. Zwemmen was niets voor mij. Ik kon het niet. Het deed pijn. Daar zat ik in mijn karrenspoor.

Terwijl Bruce Lee zegt "To move like water is to become water" Ik gaf het een tweede kans. In het buitenbad waren we de enige twee zwemmers. Ik dreef door het heldere water. Eerst dobberen zoals de dames dagen daarvoor deden. Niet zoveel moeten. Drijven en onderdompelen. En zo waar kreeg ik de slag te pakken. Mijn hoofd ontspannen, heerlijk de inspanning en ontspanning te voelen. Mijn lichaam aan het werk. Mijn hoofd leeg. Ik deed geen 100 baantjes. Ik was op weg om een nieuwe sport eigen te maken. Ik genoot.